مرگ بر این ساعت بی هم بودن...

لیلــــی تو ندیدی که چــــه با مــن کردند     مــــردم چــــه بــــلاها به ســــرم آوردنـــد

من از به جــــــــهان آمــــدنم دلــــــــگیرم       آمــــاده کنــــید جوخــــه را،مـــی مــــیرم

در آینــــه یک مــــردِ شکـسته ست هنوز       مرد اســـت که از پا ننشسته ست هنوز
یک مــــرد که از چشمِ تو افتاد شـکست        مــــرد اسـت ولی خانه ات آباد،شکست 

ته مــــانده ی یــــک مــــرد اگــــر برگــردد         صــــادق،ســــگ ولــــگرد اگـــــر برگـــردد
  معشــــوق اگر زهــــر مهــــــــیا بکـــــــند       داوود نـــــــباشد کــــــــه دری  وا بکـــــند
  این خاطــــره ی پــــیر به هم مــــــی ریزد     آرایــــش تصــــویر بـــه هــــم مـــــــی ریزد 

بعــــد از تو به دنیــــای دلــــم خنــــدیدند      مــــــردم به ســــراپای دلــــم خــــندیـــدند
در وادیِ مــــن چشــــم چرانــــی کردنـــد      در صحــــنِ حَــــرم تکــــه پرانــــی کـــــردند
در خانه ی من عشــــق خدایــی می کرد    بانــــوی هنــــر،هنرنــــمایی مــــــی کــــرد 

 بعــــد از تو جــــهانِ دگری ســــاختـــه ام      آتــــش به دهــــانِ خــــانه انــــداخـــــته ام 

من پای بدی هـای خــــودم مــــی مانــم       من پــای بدی هــــای تو هــــم می مانــم

اِی تُــــف به جــــهانِ تا به ابد غــــم بودن     اِی مــــرگ بر این ساعتِ بی هــــم بــودن
یادش همه جا هست،خودش نوشِ شما      اِی ننــــگ بر او مــــرگ بر آغــــوشِ شــــما
شمشیر بر آن دست که بر گردنــش است        لعنــــت به تَنــــی که در کنــار تنــش است 

یزدان فقط داند که من از بهر چه افتاده ام...

مــن برگ پایــیزم که از رنــج زمــان افــتاده ام     با هر نسیمی در زمین در پیچ و تاب افتـاده ام

هرگز نشــد طوفان مرا یک لحظه از جا برکــند     از بــاد پاییــزی چنــین خــارو ذلیــل افتــاده ام

من روزگاری پوششی سرسبز و زیبا بـوده ام      امــروز که زرد و باطــلم در پیش و رو افتـاده ام

روز زبحـر مــردمان بـودم همــیشه ســایه ای      حالا که شــد عمــرم تمام در زیر پا افتــاده ام

گاهی کثیفی خواندنم گاهی مرا ســوزاندنم       ایــن بی وفــایی رو ببــین انــدر بلا افــتاده ام

از باد پاییزی بپرس سرسختی و بی باکـی ام      یزدان فقط داند که من از بهــر چــه افتــاده ام

امید معروفی

رمضان مبارک

رمضان آمد و آهسته صدا کردمرا 

مستعد سفر شهر خدا کرد مرا

از گلستان کرم طرفه نسیمی بوزید

که سرا پا پر از عطرو صفا کرد مرا

نازم آن دوست که با لطف سلیمانی خویش

پله ازسلسله دیو دعا کرد مرا

فیض روح‌القدسم کرد رها از ظلمات

همرهی تا به لب آب بقا کرد مرا

زین دعاهاست که با بی برگی و ضعف

در گلستان ادب نغمه سرا کرد مرا

هر سر مویم اگر شکر کند تا به ابد

کم بود زین همه فیضی که عطا کرد مرا

دوســـــــــــــــــتت دارم خاص ترین مخـاطب خــــــــــــاص دنیـا

با تمـام مـداد رنگـی هـای دنـیا

بـه هـر زبـانی که بـدانی یـا نـدانی 

!

خـالی از هـرتشبیه و استعـاره و ایهـام

تنهـا یکــ جملـه برایـت خـواهـم نوشت :

دوســـــــــــــــــتت دارم خاص ترین مخـاطب خــــــــــــاص دنیـا

خــــیلی دوســـتت دارم

 

❤به تـــــــــــــو که میرسم مکـــث میکنم..!

انگار در زیباییت چیزی را جا گذاشته ام

!مثلا"...

در صـــــدایت ... آرامــــــــش

یا...

در چشم هایت ... زندگـــی

 

با تمام ِ وجود مے گویم:

مخاطبـــــ خاص ِ زندگے ِ مــــن...

خــــیلی دوســـتت دارم

...

با من بیا زیبای من! تا عشق مهمانت کنم...

دردی اگر داری بگو با بوسه درمانت کنم...

آرامشت را بی خیال ...امشب به ساز من برقص...!

پاسخ بگو،پلکی بزن،تا مست و حیرانت کنم...

بنشین فقط حرفی بزن حتی به نرخ عمر من...

جانم فدایت! خنده کن تا ماه ارزانت کنم...!

ترسوترین ترسای من قید قوانین را بزن ...

همراه شو تا آشنا با شیخ صنعانت کنم...!

سیاره ی زیبای من دور تو گردش میکنم

خواهی تو را زیباترین کیوان کیهانت کنم...؟

اسطوره ی مهر و وفا بی شک تو هستی خوب من...

با من بمان تا سرتر از تاریخ یونانت کنم...!

در حسرت این لحظه ها یعقوب دیدارت شدم...

حالا که هستی صبر کن تا عشق مهمانت کنم...!